رحمان کریمی

در گره گاه اتفاق

شبچره یی بودم پریشان احوال

که در جوشندگی سرخ فام خاک

مرگ سبزینه ها را

مرثیه می کردم .

شب ها

شب ضیافت خون

و چشمانی که از صاحبان عزا

بیشتر

اشک می ریختند .

هر قطره خون

در حنجرهٌ خفه از باد غبغب شاعران

فخری می شد در سرزمینی که بی هنرانش

فاخرترین بودند .

به راستی

این چه افتخاری ست که

نامجویی را

از خون بی نامان فروتن ، جستن ؟

واژه بازان حرفه یی

از تاجران پیشی گرفته اند

و چنین است

که در هیاهوی غریب خاک

شوریدگان ،

شبچرگان تهیدستی هستند

در حوالی تنهایی .

مویه های یک مادر ، یک طفل یتیم

از مرثیه های مکتوب جهان

دلسوزتر .

دسامبر2004

رحمان کریمی

^{هر انسان را خود پیامبری ست}

^اگرش

^{از کابوس شب زخم}

^{بسلامت برخیزد}

^و

^{به صبح خیابان برود .}

^{یاران من}

^{پیامبری را}

^{از کوچه های فقر آموخته اند}

^{که این چنین}

^{خاکستر بر سرو صلیب بر دوش و آتشکده ها دردل}

^{عاشق و مست و بی قرار}

^{زندگی را به آیینی دیگر}

^{به رسالت برخاسته اند .}

^{یاران من}

^{پیامبری را از توانمندی انسان آموخته اند}

^{که فریباتر از معجزهٌ عشق}

^{شوریده و شنگ و شیدا}

^{از خویشتن خویش درگذشته اند}

^{تا گذرگاه های نا امن حیات را}

^{امنیتی بخشند .}

^{من در عصر ناستوده ها}

^{برآن آستانه یی}

^{سر به ستایش می نهم ای رفیق !}

^{که میان سیلاب ها و توفان ها}

^{استوار و پر شکیب}

^{برایستاده است}

^{تا غریقان و خانه برباد وآب زدگان را}

^{نشانه یی}

^{از همت وشرف باشد .}

^{از کُـنج خویش}

^{سر از کابوس شب زخم}

^{بر می دارم}

^{به خیابان می آیم}

^{که رسولان عصر}

^{منتظرند .}

^{30 ژانویه 2004}